قوانین زندگی ...

قوانين زندگي..حتما بخونید

قانون يكم: به شما جسمي داده مي‌شود. چه جسمتان را دوست داشته يا از آن متنفر باشيد،
بايد بدانيد كه در طول زندگي در دنياي خاكي با شماست.

 قانون دوم: در مدرسه‌اي غير رسمي و تمام وقت نام‌نويسي كرده‌ايد كه "زندگي" نام دارد. در اين مدرسه هر روز فرصت يادگيري دروس را داريد. چه اين درس‌ها را دوست داشته باشيد چه از آن بدتان بيايد، پس بهتر است به عنوان بخشي از برنامه آموزشي برايشان طرح‌ريزي كنيد

قانون سوم: اشتباه وجود ندارد، تنها درس است. رشد فرآيند آزمايش است، يك سلسله دادرسي، خطا و پيروزي‌هاي گهگاهي، آزمايش‌هاي ناكام نيز به همان اندازه آزمايش‌هاي موفق بخشي از فرآيند رشد هستند

قانون چهارم: درس آنقدر تكرار مي‌شود تا آموخته شود. درس‌ها در اشكال مختلف آنقدر تكرار مي‌شوند، تا آنها را بياموزيد. وقتي آموختيد مي‌توانيد درس بعدي را شروع كنيد، بنابراين بهتر است زودتر درس‌هايتان را بياموزيد

قانون پنجم: آموختن پايان ندارد. هيچ بخشي از زندگي نيست كه در آن درسي نباشد. اگر زنده هستيد درس‌هايتان را نيز بايد بياموزيد

قانون ششم: قضاوت نكنيد، غيبت نكنيد، ادعا نكنيد،سرزنش نكنيد،تحقيرو مسخره نكنيد، وگرنه سرتون مياد. خداوند شما را در همان شرايط قرار مي‌دهد تا ببيند شما چكار مي‌كنيد.

قانون هفتم: ديگران فقط آينه شما هستند. نمي‌توانيد از چيزي در ديگران خوشتان بيايد يا بدتان بيايد، مگر آنكه منعكس كننده چيزي باشد كه درباره خودتان مي‌پسنديد يا از آن بدتان مي‌آيد.

قانون هشتم: انتخاب چگونه زندگي كردن با شماست. همه ابزار و منابع مورد نياز را در اختيار داريد، اين كه با آنها چه مي‌كنيد، بستگي به خودتان دارد.

قانون نهم: جواب‌هايتان در وجود خودتان است. تنها كاري كه بايد بكنيد اين است كه نگاه كنيد، گوش بدهيد و اعتماد كنيد.

قانون دهم : خيرخواهِ همه باشيد تا به شما نيز خير برسد..

...

اما ...

گاهی لازم است… که...
لازم است گاهی از خانه بیرون بیایی و خوب فکر کنی ببینی باز هم می‌خواهی به آن خانه برگردی یا نه ؟!
لازم است گاهی از مسجد ، کلیسا و ... بیرون بیایی و ببینی پشت سر اعتقادت چه میبینی ترس یا حقیقت ؟!
لازم است گاهی از ساختمان اداره بیرون بیایی ، فکر کنی که چه‌قدر شبیه آرزوهای نوجوانیت است ؟
 
لازم است گاهی پای کامپیوترت نباشی ، گوگل و ایمیل و فلان و بهمان را بی‌خیال شوی ،
با خانواده ات دور هم بنشینید ، یا گوش به درد دل رفیقت بدهی
 
و بالاخره لازم است گاهی از خود بیرون آمده و از فاصله ای دورتر به خودت بنگری واز خود بپرسی
که سالها سپری شد تا آن بشوم که اکنون هستم... آیا ارزشش را داشت ...؟!
زیبائی در فراتر رفتن از روزمره‌ گی‌هاست

بدون شرح ...

 

شهید سید مرتضی آوینی

معنا و مفهوم هنر

شهید آوینی در تبیین معنای هنر می نویسد: «در زبان ما، هرگز هنر به معنایی که این روزها مصطلح است، به کار نمی رفته است. ارباب هنر، ارباب کمال بوده اند...؛ حال آن که هنر در معنای اصطلاحی آن، نه به مفهوم کمال و فضیلت، بلکه به مجموعه مساعی خاصی اطلاق می گردد که توسط جماعت هنرمندان و منتزع از سایر مظاهر حقیقت در حیات بنی آدم انجام می شود... قدما هنر را به همین مفهوم به کار می برده اند و اگر می گفته اند «عیب مبین تا هنر آری به دست» هنر را مفهومی در مقابل عیب و به معنای کمال و فضیلت اعتبار می کرده اند. مفهوم اصطلاحی هنر، در این قرن اخیر باب شده است.

زبان هنر

شهید آوینی در توصیف زبان هنر می نویسد: «زبان هنر، زبان قرب و شهود است». «هنرمند رازدار خزاین غیب است و زبان او، زبان تمثیل و تمثل است. پس باید رمز و راز ظهور حقایق متعالی و کیفیت حضور و ظهور امر قدسی را در جهان بشناسد. او باید با بصیرت قلبی، راز تمثل حقایق ملکوتی را بیابد و این یافتن، به معنای علم پیدا کردن نیست. به زبان روان شناسی امروز، این یافتن، لزوما با خودآگاهی نیست؛ بلکه روح هنرمند باید منزل نزول ملائکه ای شود که واسطه الهام رموز غیبی به قلوب و اذواق هستند. قلب هنرمند باید جلوه گاه حسن و بهاء حضرت حق باشد و آیینگی نیز بداند.»

هنر، تفکر و عرفان

شهید آوینی در تبیین ارتباط هنر با عرفان و تفکر می نویسد: «هنر از لحاظ مضمون و محتوا، عین تفکر و حکمت و عرفان است و تنها در نحوه بیان و تجلی از آنان متمایز می شود. مایه اصلی هنر نیز عشق وعرفان است. مسیحای عشق است که روح شیدایی در پیکر هنر می دمد و اگر نباشد این روح، هنر نیز جز جسد مرده بیش نیست». و در جایی دیگر می نویسد: «شایسته است که هنرمندان، خود را در این آینه عبرت بنگرند، مبادا که برای هنر شأن استکمالی مستقل از دین و کمال و فضیلت و حکمت و فرزانگی قائل شوند؛ و اگر نه، این طمع خام آنان را خواهد فریفت که عکس رخ یار را در آیینه جام، جمال خویشتن انگارند و دل در این عکس منعکس ببازند و هنرشان حجاب اکبر شود. حجاب اکبر، هنری است که تعلق خویش را به آن میثاق ازلی و عهد الست انکار کند.

منشأ هنر

شهید آوینی در معرفی منشأ هنر می نویسد: «انسان در فطرت خویش دارای شعور باطنی نسبت به حقیقت عالم است که ما آن را شعور باطن می خوانیم. این شعور باطن، دارای پیوندی بی واسطه و مستقیم با حقیقت کلی عالم است و از آن جا که حقیقت عالم وجودْ مطلق کمال و جمال است، انسان دارای شعور فطری نسبت به کمالات و فضایل و زیبایی هاست. هنر نیز از همین پیوند ذاتی انسان با حقیقت عالم وجود و با روح کلی عالم منشأ می گیرد؛ همان گونه که عبادت و پرستش نیز از همین پیوند ذاتی با حقیقت کلی برمی خیزد. ... احساس انسان در برابر طلوع و غروب خورشید، در برابر وزش نسیم در لابه لای برگ های درختان، در برابر گل ها و در برابر تجلیات فصول مختلف در طبیعت، احساس انسان در برابر آسمان پرستاره و...، تجلیات احساس مختلفی است که در روح انسان در برابر حقیقت واحد ظهور و بروز پیدا می کند.

هنر چیست؛ هنرمند کیست؟

شهید آوینی، هنر واقعی را با الهام گیری از معارف اسلامی، آن چنان توصیف می کند که با فطرت و حقیقت انسانی در هماهنگی کامل است. او می گوید: «هنر، شیدایی حقیقت است، همراه با قدرت بیان آن شیدایی، و هنرمند کسی است که علاوه بر شیدایی حق، قدرت بیان آن را نیز از خداوند متعال گرفته است. هر یک از این دو ـ شیدایی حق و قدرت بیان ـ اگر نقص داشته باشد، اثر هنری خلق نمی گردد. ... اصل لازم شیدایی حق است و قدرت بیان، شرط کافی است». ایشان در جایی دیگر می نویسد: «هنر، یاد بهشت است و نوحه انسان در فراق. هنر زبان غربت بنی آدم است در فرقت دارالقرار و از همین روی، همه با آن انس دارند چه در کلام جلوه کند، چه در لحن، و چه در نقش؛ ... اُنسی دیرینه به قدمت جهان. هنر، زبان بی زبانی است و زبان هم زبانی.

وظیفه هنرمند موحد

شهید آوینی در اشاره به مسئولیت خطیر هنرمند متعهد و موحد می نویسد: «هنرمند موحد، گذشته از آن که باید جهان را به مثابه نشانه ای برای حق ببیند و به تبعیت از این تعهد، هنر او نیز رو به بالا بیاورد و به حقایق متعالی اشاره داشته باشد، باید زبان سمبولیک اشیا را با توجه به این حقیقت پیدا کند که هر شی ء در واقع آیت و نشانه حق است و از وجه خاصی به حق اشاره دارد و این اشارات نیز با یکدیگر متفاوت است

هنر غربی

اندیشمند فرزانه، شهید سید مرتضی آوینی در معرفی ویژگی های هنر رایج امروزی غرب می نویسد: «هنر غربی حدیث نفس است؛ نه حدیث شیدایی حق. هنر غرب بیان خودپرستی انسان امروز است، هنری شیطانی است ؛ حال آن که هنر حقیقی، حدیث شیدایی حقیقت است». هم چنین در جایی دیگر می خوانیم: «در عالم ظاهر، آفاق سِحر و معجزه خیلی به یکدیگر شبیه هستند. جادوگران نیز با سحر و جادو ظاهرا کاری شبیه به معجزه انبیا انجام می دهند، اما در حقیقت، فقط معجزه وجود دارد و سحر و جادو جز فریبی بیش نیست. آفاق هنر رحمانی و هنر شیطانی نیز خیلی به یکدیگر شبیه هستند، اما جز اهل حق کسی آن دو را از یکدگیر تمییز نمی دهد». ایشان در جایی دیگر می نویسد: «تمدن غربی در جستجوی بهشت زمینی است. سیر تاریخی هنر در غرب، با غایتی این چنین طی شده است و در هر یک از ادوار، قالب هایی که برای کارهنری اتخاذ شده، لاجرم مظهر همان روح تاریخی است که آن دوره را از سایر ادوار متمایز می سازد.

هنر و تعهد

شهید آوینی در رد این اندیشه که هنر و هنرمند به چیزی متعهد نیست، می گوید: «آنان که در کار هنر مدعی عدم تعهد شده اند، درست در این داعیه خویش نیندیشیده اند. اگر نه، در می یافتند که گریز از تعهد در عالم محال است». «هنرمند باید از غرض اندیشی آزاد باشد، اما در عین حال، هنر عین تعهد اجتماعی است؛ چرا که وجود انسان عین تعهد است و هنر نیز به مثابه جلوه انسان نمی تواند از تعهد فارغ باشد». «هنرمند باید اهل درد باشد و این درد نه تنها سرچشمه زیبایی و صفای هنری، بلکه معیار انسانیت است. آدم بی درد هنرمند نیست که هیچ، اصلاً انسان نیست». ایشان در جایی دیگر می نویسد: «اگر هنرمند نسبت به تاریخ و سرنوشت انسان و هویت فرهنگی خویش متعهد باشد، دیگر در پیله حدیث نفس خفه نخواهد شد. بال های پروانگی اش خواهد رست و پیله مقتضیات زمان و مکان را خواهد درید؛ چرا که انسان، هم می تواند محاط در مقتضیات زمان و مکان باشد و هم محیط بر آن ؛ انسان هم می تواند محکوم تاریخ باشد و هم سازنده آن.

هنر و آزادی هنرمند

شهید آوینی در انتقاد از برداشت غلط از آزادی در هنر می گوید: «آزادی در نفی همه تعلقات است، جز تعلق به حقیقت که عین ذات انسان است. وجود انسان در این تعلق است که معنا می گیرد و بنابراین، آزادی و اختیار انسان، تکلیف اوست در قبال حقیقت؛ نه حق او برای ولنگاری و رهایی از همه تعهدات و مقدمتا باید گفت که هنر و ادبیات نیز در برابر همین معنا ملتزم است». «آزادی هنر نباید در زیر پا گذاشتن معیارهای اخلاقی جامعه و یا توهین به مقدسات معنا پیدا کند که مع الاسف فضای سیاسی کشور، بعد از پایان ظاهری جنگ، بسیاری از مخالفان را جرأت بخشیده است که غرض ورزی ها و دشمنی های غیرمعقول خویش را با نام هنر و آزادی عرضه کنند». «آزادی هنرمند در درک تکلیف اوست، نه در نفی و طرد التزام به همه چیز.»

تأسف از یک پیشامد هنری

شهید آوینی، همواره به هنر متعهد و هنرمند مسئولیت شناس می اندیشید و از رواج پیدا کردن ویژگی های هنر غربی و اصول آن در بین برخی هنرمندان داخلی، در رنج بود و در این باره این گونه درد دل می کرد: «هنرمندان با رغبت فراوان حاضرند در خدمت تبلیغ صابون و پودر لباسشویی و... و آفیش فیلم های سینمایی کار کنند، اما چون سخن از صدور انقلاب و یا پشتیبانی از رزم آوران میدان مبارزه با استکبار جهانی به میان می آید، روی ترش می کنند که: نه آقا قبول سفارشْ هنر را می خشکاند! این کدام هنر است که برای پروپاگاند تجارتی فوران می کند، اما برای عشق به خدا، نه؟ آیا هنرمند با این انتخاب، نوع تعهد خویش را مشخص نکرده است؟ حال آن که آزادی حقیقی، تنها در عشق به خداست و هنر آن گاه حقیقتا آزاد می شود که غایتش وصول به حق باشد. ... هنر اگر برای هنر نباشد، برای هیچ چیز دیگری هم نباید باشد، جز عشق به خدا؛ چرا که هر تعلقی جز این، وزر و وبال و غل و زنجیری است بر گرده روح که او را به زمین می چسباند

هنر جدید و زیبایی

شهید سیدمرتضی آوینی، در تبیین حقیقت و سرچشمه هنر جدید می گوید: «هنر جدید، خاص عالم جدید است. هنر جدید، مولود تکنولوژی است. هنر جدید، هنر خواص است؛... عوام در کش نمی کنند.... آن ها که در دفاع از استقلال هنر در اوایل قرن نوزدهم فریاد برداشتند که: هنر وسیله نیست، هدف است و فایده هنر، زیبایی است و همین کافی است و زیبایی را نیز چنین تعریف کردند که: هر چیز مفیدی زشت است و تنها اشیایی حقیقتا زیبا هستند که به هیچ فایده ای نیایند، اولین گام ها را در جهت جدایی هنر از حیات انسان برداشتند و چنین شد که آثار هنری، بدون هیچ فایده اجتماعی در تبعید گاه هایی به نام موزه و گالری جمع آمدند. این ها در حالی است که هنر، عین تعهد اجتماعی است؛ چرا که وجود انسان، عین تعهد است و هنر نیز به مثابه جلوه انسان، نمی تواند از تعهدات فارغ باشد.

هنر برای هنر

شهید آوینی طرح شعار هنربرای هنر را که از سوی برخی هنرمندان که اسم مسلمانی را یدک می کشند، برای گریز از تعهد دینی و انقلابی می داند و می نویسد: «هنر برای هنر، عنوان توصیفی تلاشی است که سعی دارد هنر را بی نیاز از دین و حکمت و تعهد در خود هنر معنا کند. اما مگر این کار ممکن است؟ هنرمند امروز، از تعهد و پیام می گریزد و یا تعهد خویش را در انکار تعهد و پیام می جوید، بی آن که بداند و در این معنا اندیشه کند که آیا گریز از پیام و تعهد و انکار آن ممکن است یا خیر. هنر، عین پیام و تعهد است و انتزاع این دو از یکدیگر و انکار نسبتی که مابینشان وجود دارد، از اصلْ بی معناست و محال.... هنر برای هنر، نقابی است فریبکارانه بر چهره این معنا: هنر در خدمت خودپرستی هنرمند.... هنر برای مردم و هنر برای مردم، دو وجه از یک ابتذال واحد است.

هنر انقلاب و غرب

شهید آوینی معتقد بود ادبیات، شأنی از شئون است که انسان در آن متحقق می شود و بنابراین، همه تحولاتی که برای بشر روی خواهد نمود، خواه ناخواه در ادبیات ظهور خواهد کرد. او می گفت: «با انقلاب اسلامی، انسانی دیگر پای به عالم ظهور نهاده است که این انسان، طرحی نو در خواهد انداخت و عالمی دیگر بنا خواهد کرد و از مقتضیات این عالم جدید، یکی هم آن است که ادبیات و هنر دیگری پای به عرصه تحقق خواهد نهاد. از نظر ما، هنر انقلاب ماهیتا متمایز از آن مفهومی است که در دنیای غرب و غرب زدگان به نام هنرخوانده می شود.... هنر انقلاب، قالب و ماده هنر غربی را می گیرد و اما بدان روح و صورتی تازه خواهد بخشید و در نهایت، از لحاظ ماده و قالب کار نیز از هنر غربی تمایز خواهد یافت و در مراحل بعدی سعی خواهند کرد که در ماده هنر و قالب های آن نیز، تغییراتی متناسب با روح و عهد خاص خویش ایجاد کنند.

هنر دینی و هنر امروز

شهید آوینی در مورد حقیقت هنر دینی می نویسد: «هنر دینی، هنری است که در ذیل دین محقق شده باشد و این، حقیقتی است متمایز از آن که هنر امروز، امری مذهبی را هم چون موضوع کار خود برگزیند. هنر امروز به طور یقین هنر دینی نیست و این حکم حتی در آن جا که هنر امروز به موضوعات دینی توجه کند نیز صادق است. هنر دینی،... هنری است که قالب و صورتی دینی نیز داشته باشد.... هنر دینی، نتیجه تاریخی تقرب انسان به حقیقت مطلق است و هنر امروز، نتیجه تاریخی روی گرداندن بشر از حق و فرو افتادنش از بهشت مثالی وجود خویش.... هنر دینی، با خود بنیادی و نهیلیسم پایان می پذیرد؛ حال آن که هنر امروز، درست از همین جا آغاز می شود.

 

نشانه در تعبیر عکس

نشانه‎ی عکس بنیاد تعبیر و معنای عکس است. برای تعبیر عکس نیازمند نشان‎هایش هستیم. هر تعبیری را برای عکس نمی‎توان قابل قبول پنداشت. اما، یک تعبیر هم وجود ندارد؛ و در این نوشته من بنا دارم این دوگانگی را روشن کنم. نشانه هم چون یک کد ریاضی نیست که همه جا یکسان باشد. نشانه، علامتی‎ست که بیننده را با تمام دانسته‎هایش به خود می‎کشد: مجموع دانسته‎هایش از هنر و زندگی اجتماعی.

در این جا، تعبیر عکس را سخن گفتن روی تصویر فرض بگیریم. هر سخنی مدلولی دارد که نشانه نامیده می‎شود. درخت را با نشان دادن‎اش می‎توان دلیل آورد. اگر تصویر را سیاسی تعبیر می‎کنیم، باید نشانی از آن را ارایه داد وگرنه موجب سوء تفاهم‎های زیادی خواهد شد. وقتی آثار عکاسی دسته بندی می‎شوند بر مبنای همین عناصر تعبیر است: چیزی باید در اثر باشد که مبنای دسته بندی ما قرار گیرد. از این رو، آشنایی ما با نشان‎ها و مفاهیم هنری نیاز است.

برای خوانش یک اثر سواد تصویری لازم است. یک فیزیک‎دان در عرصه‎ی شعر همان اندازه بی‎سواد است که یک عکاس در موسیقی. پس، سواد دایره‎ی نامحدودی از آگاهی‎ها نیست که از همه چیز سر درآورد. واژه‎هایی که برای شاعر برجسته می‎شوند، در حوزه‎ی علوم روان شناسی بی‎اهمیت‎اند. بنابر این، برجستگی نشانه‎ها در عکس (یا واژه‎ها در متن) از فهم و سواد ما سرچشمه می‎گیرد. آن فیزیک‎دان می‎تواند از یک عکس لذت ببرد ولی دلایل خود را نمی‎تواند توضیح دهد. ولی عکاس باید بتواند دلایل عکس خوب را نشان دهد.

در عکاسی، یک مستندکار با عناصر بیش‎تری پیوند دارد تا عکاس انتزاع‎گر. چرا که عکاسی انتزاعی دارای کادری بسته بوده و نشان‎های کم‎تری در خود جای می‎دهد. پس، در درون بخش‎های عکاسی نیز تفاوت سواد یا دریافت وجود دارد.

گفتم برای دست یافتن به مدلولِ سخن‎مان به نشانه نیازمندیم و برای دریافت نشانه نیز فهمی کلی از روند هنر را لازم داریم. این همان نکته‎ی اساسی در دوگانگی گفته شده در بالاست. تصاویری که ما در ذهن خود انباشته داریم همان فهم ما از هنر است. نشانه در هنر یک کد ریاضی نیست که بالا و پایین نداشته باشد. بل که برای نمونه، درخت نشانی‎ست که انواع متفاوتی دارد. و فهم ما از درخت نسبت به سرزمین فرهنگی‎مان متفاوت است. درخت در کویر با درخت کنار خزر یکی نیست: سرسبزی چیزی‎ست که برای افراد کنار خزر خسته کننده است. حس انباشته در مردمان این مناطق از درخت یا آب تصویری متفاوت می‎آفریند. این گوناگونی سلیقه‎های هنری برخلاف علم اساس و فلسفه‎ی هنر را تشکیل می‎دهد.

از یک سو باید جلوی پراکنده گویی و برداشت‎های غلط یا سوء تفاهم‎ها گرفته شود و از سوی دیگر، از تک صدایی یا کدبندی ریاضی‎وار در هنر جلوگیری شود. از این بابت، ما وارد نقد عکاسی می‎شویم که بر روشی منطقی استوار است. نقد در واقع، سخنان روی آثار هنری را حلاجی می‎کند و سوء برداشت‎ها را روشن می‎کند. از این رو، مبنایی برای تعبیر آثار پدید می‎آید که توسط کسان زیادی در طول تاریخ هنری طرح شده است. بحث نشانه شناسی از سوی رولان بارت به صورت دانشگاهی درآمد. سوزان سونتاک، والتر بنیامین و دیگران بحث‎های شایسته‎ای از برخی مبانی و فلسفه‎ی هنر را بنیان گذاشته‎اند. مجموعه‎ی این آگاهی‎ها صورت ذهنی ما را تشکیل می‎دهد. و ما دوباره به سوژه‎های‎مان برمی‎گردیم. و عناصری در عکس‎های خود می‎گنجانیم که از این صورت ذهنی تراویده است. تراوشات ما انباشته‎های ما هستند به علاوه‎ی خلاقیت‎های فردی.

بررسی آثار عکاس باید فلسفه‎ی ذهنی او را برملا کند. یعنی، شکلی ثابت از ایده‎ی او به جهان و مردم در خود داشته باشد. و در این بررسی چنان که گفته شد، نه تک صداییِ نشانه‎ها ملاک است و نه پریشان گویی‎های مثلا ادبی. آن چه در کشور ما رواج عام دارد، حاکی از بی در و پیکر بودن سخنان روی تصاویر است. نبود ملاک و نقد در هنر عکاسی این مشکل را پیش پای ما افکنده است و کادرهای عکاسی ما تحت تأثیر آن‎ها فضاهای بسته و انتزاعی را تجربه می‎کنند و از رودررو شدن با مردم و گوشه‎های منزوی حیات باز می‎مانند.

***

عباس عطار (متولد 1323 در خاش و دانش آموخته‎ی رشته‎ی مطبوعات و ارتباطات در انگلستان)  از سال ۱۹۸۱ عضو آژانس مگنوم شد و از سال ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۱ به مقام ریاست مگنوم درآمد. او در فرانسه زندگی می كند و در دنیا با نام عباس مگنوم معروف است. بیش‎ترین عكس های او در زمینه‎ی جنگ و انقلاب در بیافرا، بنگلادش، ویتنام، آفریقای جنوبی همراه با مقالاتی در مورد تبعیض نژادی در مجلات مختلف جهان چاپ شده است. عباس در سال ۱۹۸۳ به مدت سه سال به مكزیك می‎رود و همراه با عكاسی از این كشور كتاب «بازگشت به مكزیك» را می نویسد. وی پیش از این نیز كتاب «ایران» مربوط به وقایع انقلاب را منتشر كرده بود. از آن زمان به بعد عكس‎های او از بعضی مراسم و وقایع جهانی حتی به شكل سفرنامه در قالب كتابی در می‎آیند كه در آن‎ها گاهی تصویر به جای كلمات می نشیند. عطار علاقه‎ی خاصی به مباحث مربوط به مذهب به خصوص اسلام و برخورد مذاهب و عقاید در دنیای مدرنیته دارد و بهترین و بی‎نظیرترین عكس‎هایش را در این زمینه به ثبت رسانده. كتاب مصور و معروف «الله اكبر» نمونه‎ی كاملی از عشق او به دانستن و عمیق شدن در مذهب و اعتقادات دینی مسلمانان است. كتاب‎های دیگر او چهره‎های مسیحیت و خاطرات ایران از سال ۱۹۷۱ تا ۲۰۰۲ است.

(همه ی عکس ها از عباس عطار است)

عکاسی مستند نشان‎های قابل مشاهده‎ای دارد و در برابر آثار دیگر چندان پیچیده نیست که نیاز به کالبد شکافی داشته باشد. چنان که عباس نوشته است اجساد چهار ژنرال در کنار انقلابیون دیده می‎شود. چیزی در این عکس وجود ندارد که کشف شود. تنها چیزی که برای سخن ما جای خالی دارد آگاهی ما از ماهیت انقلاب‎ها و مذاهب به ویژه در شرق است. یکی از ژنرال‎ها نصیری‎ست که رئیس ساواک بوده است. کسی که زمانی فرمان مرگ صادر می‎کرده امروز دربند مرگ افتاده است. اگر شدیدا مذهبی باشیم چنین انتقامی را رضایت بخش خواهیم دید و اگر مطالعه‎ای در ماهیت انقلاب‎ها به دست آوریم از این تسلسل وحشتناک برای انتقام موی بر تن ما راست خواهد شد. و این عکس چیز زیادی از این‎ها را به دست نمی‎دهد. مهم‎ترین بخش تعبیر عکس بر عهده‎ی تماشاگر است. تک عکس نمی‎تواند همه چیز را بازگو کند ولی، عناصری را در خود گرد می‎آورد که نگاه بیننده را تحریک کند.

در اثر دیگر عباس، من اجزای خود را دست چین می‎کنم: کلاه کابویی، یک چیزی مثل اسکلت، سگ سیاه، درختان خشکیده، و سایه‎ها نمادهای چشم‎گیر من هستند. یک چیزی باید حدس بزنم. جایی هم چون مردمان وبا گرفته، یا مردمان کوچ کرده و یا... اما، توضیح زیر عکس‎ها ما را از گمراه شدن و مشکلات خوانش اثر رها می‎کند. من دیگر مجبور نیستم با ذره‎بین نمادهای خودم را بررسی کنم که اشتباه نکنم و یا این که، چیزی حدس بزنم که عکاس در بندش نبوده است. از این رو، عکس، کشف رمز و راز نیست که با ردیف کردن آن‎ها به موضوع دست یابم. عکاس چیزی را یافته است که به راحتی و سادگی تمام در اختیار تماشاگر می‎گذارد. توضیح اثر مرا در چند و چون وقایع قرار می‎دهد:

MEXICO. State of Guerrero.Village of San Augustin de Oapan.A bull's head after slaughter, a hungry dog, a hat on a pole.1983.

در تصویر بالا، نمادها را با توضیح عکاس پیوند می‎زنیم. این گونه نمادگرایی از آن روست که عکاس درصدد انتقال «تفسیر» خود است ولی صورت مشخصی از آن دیده نمی‎شود: «تفسیری» که فضای بازی از تعبیرها را در خود دارد.

 

سه زن و یکی آمریکایی. چهره‎های خندان و پوشش آنان نشان عمده‎ی ما برای سخن گفتن با اثر عباس است. تجربه‎ای که از جنگ آمریکا در عراق داشتیم تصاویری گوناگون برای ما می‎آفریند. اما، این گونه هم نشینی پیام دیگری برای ما می‎دهد: ای بسا هندو و ترک هم زبان/ ای بسا دو ترک چون بیگانگان. نگاهی به جریان‎های اخیر پس از انتخابات در کشورمان معنای این سخن را برجسته‎تر می‎کند. این گره‎های معنایی بسته به آگاهی تماشاگر باز می‎شوند.

عمده‎ترین چیزی که از عکس می‎توان در یافت این است که، این زن مسلح آمریکایی برخورد خشنی با مردمان بی‎سلاح ندارد. فاصله‎ی چندین هزار کیلومتری بین‎شان، فاصله‎ی روانی و عاطفی نیست و مشغله‎ی کاری ارتباطی با بیگانه بودن‎شان ندارد. و من می‎افزایم، در حالی که برخی نظامیان کشورم می‎تواند برخورد خشنی با زنان‎مان داشته باشد.

سه روحانی از پشت سر. توجهی که آنان فقط به یک سو دارند و ارتباط نصفه- نیمه با افراد غیر روحانی تعبیر عمده‎ی اثر عباس است. این تصاویر بنابر موضوع خود کادر ساده‎ای برمی‎گزینند. هر سه اثر در متن موضوع قرار دارند و نیازی به نمادگرایی ندارد. نمادگرایی وضعیت استنادی اثر را به سود اثری انتزاعی و گسیخته از اجتماع تغییر می‎دهد. از این رو، موضوع نشان دهنده‎ی نوع کادر بندی و ترکیب بندی ماست. نور باز تابیده از دیوار مقابل و سیاهی پشت سر روحانیون توجه یک سویه‎ی آنان را تقویت می‎کند. من در تعبیر این اثر گرچه سخن فراوانی از تجربه‎های خودم می‎توانم فراهم آورم، ولی نشانی در اثر نخواهد داشت. در این صورت، خاستگاه روایت من این اثر خواهد بود.

فلسطین برای ما نام آشنایی‎ست به ویژه پس از انقلاب. تعبیرهای سیاسی گوناگون و نظرهای مختلفی برای پشتیبانی از مردم فلسطین در کشور ما وجود دارد. هر نگاه و نظری نسبت به قضیه‎ی فلسطین در تعبیر این اثر نقش خواهد داشت. عناصر مهم ما عبارت‎اند از: جوانان فلسطینی، ستون‎ها، جنازه و مسجد الاقصی. از این رو، تعبیر من عبارت خواهد بود از این که، قدس بر شانه‎ی جنازه‎هایش کشیده می‎شود (یا استوار است). «جوانان بر افروخته‎ای که سنگینی آن را سال‎ها بر دوش گرفته‎اند» گفتاری‎ست که نشانی از آن در اثر دیده نمی‎شود و این از تجربه‎ی من برمی‎خیزد.

شاید این تعبیر چندان با نگاه عکاس همراه نباشد. و شاید نزدیکی کمی با آن داشته باشد. این نشان دهنده‎ی این است که من تا چه اندازه در جریان‎ها و حوادث فلسطین و اسراییل قرار گرفته‎ام. اما عکس نیز با انتخاب زاویه و ترکیب خود حساسیت مرا نسبت به موضوع قدس افزایش می‎دهد. عناصر به کار رفته در اثر نگاه مرا برانگیخته می‎کند.

مراسم عاشورای حسینی در بیروت. نشان زیادی در اثر نداریم ولی همین دو نشان عمده حس انسانی مرا برمی‎انگیزد. نوشته‎ی بالای کادر از کودک یک قربانی درست کرده است. نقش قربانی در دین اسلامی ما چندین سال تمام در اذهان ما باقی مانده است. و شکل‎های گوناگون آن در مراسم دینی دیده می‎شود. آن چه مرا به چنین تعبیر و گزینش اثر واداشته است از جهان بینی دینی من برمی‎خیزد. فلسفه‎ی قربانی کردن با حماسه‎ی حسینی در نظر من گره‎هایی دارد که با دیدن این اثر احساس هم دردی می‎کنم. ولی چیز زیادی هم نگفته‎ام که با عاشقان چنین قربانی اختلاف روشنی داشته باشم.

اگر آخرین کلمه‎ی دعا «القربا» باشد در این صورت، تعبیر من که «القربان» خوانده‎ام اشتباه خواهد بود.

خلیل غلامی

فراموش خانه احسان قنبری فرد خواندنی است ...

شکر Suger

شكر

می دانیم که همه از اطلاعات داده شده در زمینه سلامتی مورد علاقه و توجه خواننده ها ست. می دانیم که برای خیلی هااهمیت دارد چه می خورند تا جایی که هر نوع سم را چنانچه لذیذ باشد با ولع نخواهند خورد و وقتی هم برای خواندن این تحقیقات خواهند گذاشت. ما هم اهمیتی می دهیم که شما چه می خورید .مقصود از نوشتن این نکات مهم فقط انجام وظیفه و آسایش وجدان است و این که اگر کسی واقعا نیاز داشته باشد استفاده کند.
در زیر به اختصارمشکلاتی را که شکر برای بدن انسان ایجاد می کند می نویسم:
۱- شکر سیستم ایمنی بدن را از کار می اندازد. پس از هر بار مصرف محصولات شکردار گلبولهای سفید بدن (نوتروفیلها) از کار می افتند و تا ۲ الی ۵ ساعت بدن کاملا آماده آلوده شدن به هر نوع ویروس یا باکتری خواهد بود. طبق تحقیقات پس از هر بار خوردن چیزی شیرین سیستم ایمنی بدن تا ۷۵٪ کارایی خود را از دست می دهد و این دقیقا بهترین زمان برای فعال شدن میکروبها و ویروسها است.
۲-شکر تعادل مواد معدنی بدن را بر هم می ریزد. چرا ؟ شکر ماده ای است فاقد ویتامین- فاقد مواد معدنی و فاقد فیبر. شکر ماده ای زائد است که بدن انسان قادر به هضم و جذب آن نیست از این رو برای اینکه ساختار ملکولی شکر شکسته شود بدن مجبور است از مواد معدنی محلول در بدن مصرف کند تا بتواند شکر را هضم کند . در نتیجه تعادل عناصر معدنی مثل کلسیم- منیزیوم و پتاسیم و سدیم و...بر هم می ریزد.
۳-شکر سبب ترشح بیش از اندازه هورمون آدرنالین در بدن می شود. احساس اضطراب بیش از اندازه - آشفتگی و بد خلقی از نتایج آن هستند.
۴-شکر سبب بی حوصلگی است و کسانی که شکر مصرف می کند به هیچ عنوان میلی به ورزش کردن و فعالیت های بدنی ندارند.
۵-شکر در کودکان سبب کاهش هوش و پایین آمدن نمره های درسی است.
۶-برخلاف آنچه پزشکان به شما می گویند خوردن چیزهای چرب تری گلیسیرید را بالا نمی برد بلکه این خوردن شکر است که تری گلیسیرید را بالا می برد !
۷-شکر باعث ضعف سیستم دفاعی بدن در برابر کلیه بیماریها میگردد.
۸-شکر به کلیه ها آسیب می زند. عامل اصلی ایجاد سنگ کلیه مصرف شکر است.
۹- عامل اصلی سنگ مثانه مصرف شکر است.
۱۰-بر خلاف تصور همگان این شکر است که کلسترول بد خون LDL را به شدت بالا می برد و کلسترول خوب را پایین می آورد و در کل سبب بالا رفتن کلسترول می شود. این روغن حیوانی نیست که کلسترول را بالا می برد.
۱۱-شکر مقدار عناصر کروم و مس بدن را کاهش می دهد.
۱۲-شکر در جذب شدن کلسیم و منیزیوم اختلال ایجاد می کند. یعنی اگر لیوان شیر خود را با کیک یا شکلات میل می کنید هیچ کلسیمی در استخوانهای شما ذخیره نخواهد شد!
۱۳-شکر عامل اصلی سرطان از جمله سرطانهای سینه و پروستات و کلون و رکتوم است.
۱۴-شکر مقدار گلوکز خون را بی جهت افزایش می دهد.
۱۵-شکر باعث ضعیف شدن بینایی است.
۱۶-شکر باعث باریک شدن رگهای خونی و در نهایت سکته می شود.
۱۷- شکر باعث ترش کردن معده است. برخلاف تصور عامه که وقتی ترش می کنند چیزی شیرین می خورند تا آن را رفع کند!
۱۸- شکر ریسک مبتلا شدن به بیماریهای قلبی را زیاد می کند.
۱۹- پیر شدن زود هنگام بدن - سفید شدن موها و چین و چروک پوست به دلیل مصرف خوراکیهای شیرین است نه مصرف گوشت و پروتئین!
۲۰-شکر سرعت اعتیاد به الکل و میل به اعتیاد به مواد مخدر را زیاد می کند.
۲۱-شکر تنها عامل پوسیده شدن دندانهاست یعنی اگر شکر مصرف نشود کسی به دندانپزشک نیاز نخواهد داشت.
۲۲-شکر عامل اصلی چاق شدن است.
۲۳- شکر عامل آرتروز مفاصل است. کسانی که آرتروز دارند و مواد شیرین زیاد می خورند روز به روز بدتر می شوند.
۲۴-یکی از عوامل اصلی بیماری آسم مصرف شکر است.
۲۵-شکر باعث آپاندیسیت می شود.
۲۶-شکر عامل اصلی پوکی استخوان است. چگونه؟ شکر ماده ای زائد است که فاقد هر گونه ویتامین یا مواد معدنی است و بدن قادر به هضم و جذب آن نیست. از این رو سلولها مجبور هستند برای شکستن ملکولهای شکر از املاح کلسیم و منیزیوم ذخیره در استخوانها استفاده کنند. هر چه بیشتر چیزهای شیرین مصرف شود کلسیم بیشتری از استخوانها خارج شده و در فرایند هضم شکر مصرف می شود. در نهایت استخوانها بعد از چند سال پوک می شوند. دلیل اصلی خرابی دندانها نیز همین است. کلسیم از دندانها استخراج شده و دندان به مرور پوسیده و خراب می شود. مصرف شیر در این هنگام سودی ندارد مخصوصا اگر همراه کیک و شیرینی باشد.
۲۷- شکر آب بذاق دهان را اسیدی می کند که برای دندانها ضرر دارد.
۲۸-شکر میزان ترشح هورمون رشد را کم می کند. جوانان کوتاه قد نتیجه مصرف شکر هستند.
۲۹- شکر عامل اصلی بالا رفتن فشار خون است.
۳۰-شکر ساختار پروتئین ها را به هم می ریزد در نتیجه بدن قادر به جذب آنها نخواهد بود.
۳۱- آلرژی به غذاهای گوناگون نتیجه مصرف شکر است.
۳۲- ایجاد اگزما در کودکان از عواقب مصرف شکر است.
۳۳- آب مروارید بر اثر مصرف شکر به وجود می آید.
۳۴- بزرگترین خطری شکر این است که ساختمان DNA را می شکند و آن را تغییر می دهد که در نتیجه سلولها سرطانی می شوند.
۳۵-شکر سبب تولید رادیکالهای آزاد در خون و افزایش ریسک سرطان است.
۳۶- شکر فعالیت هورمونها را بر هم میزند.
۳۷-مصرف شکر انعطاف پذیری ماهیچه ها و اندام بدن را کم می کند به طوریکه با کوچکترین حرکت ورزشی عضلات منقبض می شوند و درد می گیرند.
۳۸- شکر سبب افزایش تقسیم سلولهای کبد و سرطان کبد می شود.
۳۹-شکر مقدار چربی کبد را زیاد می کند.
۴۰- شکر اندازه کلیه ها را بزرگ می کند.
۴۱-اختلال در کار پانکراس از اثرات شکر است.
۴۲- عامل یبوست و خشکی روده شکر است.
۴۳- سردردهای بی موقع و بی دلیل و میگرن بر اثر مصرف چیزهای شیرین است.
۴۴-شکر امواج مغزی دلتا- آلفا و تتا را زیاد می کند که در نتیجه این افزایش قدرت تمرکز و تصمیم گیری در انسان از بین می رود.
۴۵- عامل اصلی افسردگی شکر است. مردم عامی تصور می کنند با خوردن چیزی شیرین روحیه شان شاد خواهد شد در حالیکه کاملا بر عکس است. شادی حاصل از خوردن شیرینی به خاطر اعتیادی است که به آن دارید و با خوردن آن آرامش می یابید اما در روحیه و امواج مغزی شما اثر متضاد دارد.
۴۶- شکر ریسک بسته شدن رگهای خونی را زیاد می کند.
۴۷-وحشتناکترین بیماری قرن یعنی آلزایمر که با حواس پرتی های کوچک شروع می شود بر اثر مصرف شکر به وجود می آید. این به آن معناست که تا ۲۵ سال دیگر نیمی از جمعیت میانسال کره زمین آلزایمر خواهند داشت و مرگ زجرآوری در انتظارشان است.

عکس هدیه بهاری است به شما و باموضوع مرتبط نیست

به بهانه سیزده بدر ... روز طبیعت

 

در طبیعت چیزی بجا نگذاریم جز رد پا

 از همه خوانندگان عزیز درخواست می کنم که به ابتکار خود ، در تمام مسیر های طبیعت گردی ، ضمن اقدام به پاک سازی ، به گفتگو با مردم بپردازند و آنان را به موضوع حساس کنند تا همه به هم یادآور شویم که کوهستان و طبیعت جای رها کردن زباله نیست ! 

ما زمین را از پدرانمان به ارث نبرده ایم

بلکه از آیندگان فعلا به امانت گرفته ایم

بنابراین لازمه امانت داری از طبیعت ، پاکیزه نگه داشتن و جلوگیری از تخریب آن است .

برکسی پوشیده نخواهد بود که عوامل بسیاری مانند انباشت زباله، معدن کاوی ، چرای بی رویه دام ، جاده سازی و  ویلا سازی و ... هر روزه موجبات تخریب اکوسیستم محیط های کوهستانی را فراهم نموده و نتایجی به جز انقراض گونه های گیاهی و جانوری ، فرسایش ذخایر ژنتیکی ، آلودگی و کاهش منابع آبی و خاکی و ... در پی نداشته است . در چنین شرایطی ، پاکسازی ، حفاظت و نگهداری از محیط های کوهستانی ، به یک ضرورت مبرم و اساسی تبدیل شده است .

بدین منظور همه دوستداران طبیعت کوهستان در بیشتر نقاط جهان ، در روز جهانی پاکسازی کوهستان ،  اقدام به پاکسازی محیط های کوهستانی می نمایند .

امروزه کم و بیش در هر مجلس و محفلی که بنشینی صحبت از فرهنگ و فرهنگ سازی بسیار است . اما خطاب به دوستانی که در این باب زیاد سخن بر زبان می آورند باید گفت :

فرهنگ سازی در همه ابعاد آن در یک جامعه، تنها با حرف زدن، مقاله نوشتن و یا سمینار گذاشتن انجام نمی شود . البته موارد مذکور لازم هستند ولی به هیچ وجه کافی نمی باشند . فرهنگ سازی با تلاشی بی وقفه و اقدامات عملی مستمر و نه از بالا به پایین بوجود می آید .

اگر خودمان و در بین خودمان و اطرافیانمان گامی برنداریم چه بسا میراثی از خود برای نسلهای بعدی بجا خواهیم گذاشت که جز سرزنش آنها دستاورد دیگری برایمان به دنبال نخواهد داشت .

در طبیعت چیزی بجا نگذاریم جز رد پا

اگرچه کوهها و طبیعت بکر ایران با مشکلات بسیاری روبرو هستند که ابعاد عظیم و فاجعه بار این گرفتاری ها، گاه موثر بودن کارهایی مانند جمع آوری چندکیسه زباله و نوشتن چند یادداشت و بر زبان راندن چند جمله را در پرده ی شک قرار می دهد ، با اینحال اما ، نباید تردید کرد که اگر این کارهای بظاهر کوچک ( که اگر همه هم انجام دهند ، کوچک هم نیستند ) نبود ، احساس مسئولیت در نیادلودن کوه ها  و طبیعت بسیار کم تر ، و وضع کوهستان ها و طبیعت ما بسی خراب تر از امروز بود و چه بسا که مسیر های  کوهستانی و پر رفت و آمد به کلی بدل به زباله دان شده بود .

پاک سازی مسیرهای طبیعت گری و کوه پیمایی از زباله ،  بخشی از کار بزرگ تر حفاظت کوهستان و طبیعت و جلوگیری از تخریب آن است . از همه خوانندگان عزیز درخواست می کنم که به ابتکار خود ، در تمام مسیر های طبیعت گردی ، ضمن اقدام به پاک سازی ، به گفتگو با مردم بپردازند و آنان را به موضوع حساس کنند تا همه به هم یادآور شویم که کوهستان و طبیعت جای رها کردن زباله نیست !  تردیدی نیست که با این کار ، می توان  پاره ای نظرات مردم را به دست آورد و گاهی از آنان چیزهایی نیز یاد گرفت  .

به علاوه فعالیت آن اندک شماری که زباله جمع می کنند ، تاثیر زیادی روی مردمی که شاهد هستند می گذارد و آنان را در مورد وظیفه های شهروندی به تفکر وا می دارد .

فلسفه سیزده بدر چیست ؟

 

بیست عکس، بیست عکاس، بیست داستان

بیست عکس، بیست عکاس، بیست داستان

 عکس رسانه‌ای است که گاه بیشتر از هزاران واژه را در یک شات مختصر می‌کند و لحظه‌ای از زمان و مکان را فریز می‌کند، عکس به وسیله مهارت‌های تکنیکی، موقعیت‌شناسی و زاویه دید عکاسش، یک برش زمانی و مکانی را جاودان می‌‌کند.

عکس، گاه مبدل به نماد یک دوره، یک جنبش، شخص یا سرزمین می‌شود، چنین عکس‌هایی فراوانند: مرد تانکی میدان تیانآنمن، محمدعلی کلی ایستاده بر فراز حریف ناک اوت شده، پرتره دختر افغان و … بسیار از ما چنین عکس‌های را بارها در جاهای مختلف دیده‌ایم، اما تعدادی کمی از ما نام عکاس آنها و داستان گرفته شدن این عکس‌های تاریخی را می‌دانند.

اما شخصی به نام «تیم مانتوانی»، امیدوار است که با انتشار یک کتاب جالب این روند فراموشی عکاسان را تغییر دهد، او کتابی با عنوان Behind Photographs: Archiving Photographic Legends منتشر کرده است که ثمره پنج سال کار اوست. در اقدامی جالب او از عکاسان مشهور خواسته است که عکس شاخص یا مورد علاقه او را در دست بگیرند و سپس عکس‌هایی از عکاس به همراه عکس‌اش گرفته است، او در این کتاب ۱۵۰ عکس اینچنینی منتشر کرده است.

 

مانتوانی در دوره و زمانه‌ای که یه یاری دوربین‌های گوشی موبایل هر روز میلیون‌ها عکس گرفته می‌شوند و در سایت‌های اشتراک عکس، قرار داده می‌شوند با انتشار این کتاب می‌خواهد نشان بدهد که خلق این عکس‌ها تصادفی نبوده و آنها محصول افرادی هستند که همه زندگی‌شان را وقف عکاسی کرده‌اند. بدون این افراد و فهمشان از عکاسی، هیچ وقت این عکس‌ها و لحظه‌ها برای ما ماندگار نمی‌شدند.

مانتوانی کلا بیشتر به خاطر پرتره‌هایش شناخته شده است، او مقیم سن‌دیه‌گو است. او در این پروژه از فرمت پولاروید ۲۰ در ۲۴ استفاده کرده است و از آنجا که دوربین‌های پولاروید کمی هنوز وجود دارند و فیلم مورد نیاز گران است، گرفتن هر عکس برای او ۲۰۰ دلار هزینه دربرداشت.

 

در طی پروژه، کار برای مانتوانی دشوارتر شد، چون در این پنج سال تعدادی از عکاسان مورد نظر او از دنیا رفتند و تهیه فیلم مورد نیاز مشکل‌تر شد.

مانتوانی گاه برای گرفتن پرتره مورد نظر، فقط نیاز به یک بار عکس گرفتن داشت، گاهی هم گرفتن عکس مناسب، ‌نیازمند ۳ یا ۴ بار تلاش بود، گاهی هم عکاسان سوژه عکس، خود پیشنهادهایی برای بهتر شدن عکس‌ها به او ارائه می‌دادند. به گفته مانتوانی گاهی جلسات گرفتن عکس، مبدل به کارگاه‌های آموزشی کوچکی می‌شد.

البته همیشه راضی کردن عکاسان برای مانتوانی آسان نبود، گرچه عکس‌های نخست او باعث ترغیب دیگران به همکاری شد، اما بعضی‌ها هم رضایت نمی‌دادند. اما زمانی که عکاسان متوجه می‌شدند که اقدام مانتوانی برای کسب سود نیست و کار او تنها به منزله بزرگداشتی این گروه از عکاسان است، نظرشان عوض می‌شد.

مرور تعدادی از عکس‌های این کتاب:

 

۱- جف وایدنر و عکس مشهور مردن تانکی میدان تیانآنمن

 

۲- عکاس دختر افغان: استیو مک‌کوری

 

۳- نیل لیفر Neil Leifer در ۲۵ می سال ۱۹۶۵ در لویستون این عکس به یادماندنی را از محمدعلی کلی گرفت

 

۴- بیل اپریج در پنجم ژوئن سال ۱۹۶۸ بعد از ترور کندی، این عکس مشهور را گرفت.

 

۵- هیچ عکاسی مثل الیوت ارویت، متخصص عکس‌برداری از سگ‌ها نیست، زمانی که همه عکاسان مشغول گرفتن عکس‌ از اشخاص مشهوری مثل چه گوارا، مریلین مونرو، خروشچف و نیکسون بودند، اما با دوربینش سگ‌ها را هدف می‌گرفت. عکسی که الیوت در دست گرفته، یکی از کارهای شاخص اوست که در سال ۱۹۷۴ که در سنترال پارک نیویورک در سال ۱۹۷۴ گرفته شده است، در این عکس‌ها پاهای یک آدم و اسب‌اش به همراه نمای کاملی از یک سگ پیداست.

۶- داستان عکاس و عکس بعدی هم خواندنی است، نخستین پارک ملی آفریقا، «ویرونگا» نام داشت و در کنگو واقع بود.در سال ۲۰۰۷، شکارچیان و قاچاقچی‌ها برای ترساندن محافظان این پارک، یک گوریل نر و شش گوریل ماده را کشتند تا آنها کوتاه بیایند و از سخت‌گیری‌شان بکاهند.

تنها ۴۰ نوع گوریل از نوع خاص کوه‌های سیلوربک در دنیا وجود دارد و کار محافظان پارک ملی بسیار دشوار است، زمانی که آنها متوجه کشته شدن این گوریل شدند در حرکتی جالب جنازه او را از کوه‌ها و جنگل‌ها تشییع کردند، طول مسیر حرکت آنها پنج کیلومتر بود و آنها باید در این مسیر دشوار پیکر ۲۷۰ کیلوگرمی گوریلی را حمل می‌کردند.

در ده سال گذشته، ۱۲۰ محافظ پارک ملی گنگو در طی انجام کارشان کشته شده‌اند، دستمزد آنها فقط ۱۰ دلار در ماه است، آنها قهرمانانی فراموش‌شده هستند.

۷- حادثه در هنگام شیرجه: این عکس در سال ۱۹۹۸ توسط برایان اسمیت از حادثه‌ای که در هنگام شیرجه برای ورزشکاری به نام Greg Louganis رخ داد گرفته شده است.

 

۸- هری بنسون این عکس‌ را از اعضای شاد گروه بیتل‌ها در سال ۱۹۶۴ گرفت، زمانی که مدیر این گروه به آنها گفت گه گروهشان در آمریکا، شماره یک شده است!

 

۹- لایل اورکو Lyle Owerko و عکس مشهورش از حادثه یازده سپتامبر. این عکس کاور مجله تایم شده بود.

 

۱۰- چارلز مور، عکس بحث و جدل مارتین لوتر کینگ و دو پلیس را نشان می‌دهد:

 

۱۱- با عکسی که Nick Ut، در دست دارد به خوبی آشنا هستیم، این عکس دختر ۹ ساله‌ای را نشان می‌دهد که در جریان جنگ ویتنام متعاقب حمله ارتش ویتنام جنوبی با بمب‌های ناپالم در حال فرار است.

 

۱۲- مارک سلیجر دو هفته پیش از خودکشی «کورت کُبین»، عضو گروه موسیقی نیروانا، این پرتره را از وی گرفت. این عکس روجلد نشریه رولینگ استون در بزرگداشت کورت کبین بعد از مرگ‌اش شد.

 

۱۳- این عکس مشهور را «مری الن کارک» در سال ۱۹۹۰ در احمدآباد هند گرفت. عکس از رام پراکاش سینگ  -عضو یک سیرک بزرگ- و فیل مورد علاقه‌اش -شیاما- گرفته شده است.

 

۱۴- در اینجا «فیل برگس» را می‌بینید، عکاسی که در پروژه‌ای به نام Stirring the Fire سهیم است، هدف این پروژه توانمند کردن زنان و دختران از طریق آگهی‌بخشی و تشویق آنها به حرکت است. عکسی که برگس در دست دارد از زنی ۳۷ ساله به نام Sukulen در روستایی در کنیا گرفته شده است. اهالی روستای او عقیده دارند که این زن توانایی‌های جادویی دارد، آنها به برگس گفتند دو ماه قبل از اینکه گذار او به روستایشان بیفتد، این زن آمدن او را پیشبینی کرده بود!

 

۱۵- عکس بعدی «ژاکلین در باد» نام دارد و «ران گاللا» آن را در سال ۱۹۷۱ گرفته است.

 

ران گاللا را نخستین و مشهورترین پاپارازی آمریکایی می‌دانند، این عکاسان همیشه در پی گرفتن عکس‌های جنجالی از افراد مشهور هستند. گاللا بسیار علاقه‌مند بود رابطه ژاکلین و کندی و اوناسیس را دنبال کند.

۱۶- مارتی لدرهندلر عکس مشهوری داشت که در زمان اوج رابطه کوبا و شوروی در بیست سپتامبر سال ۱۹۶۰، از فیدل کاسترو و نیکیتا خروشچف گرفته شده است. مارتی لدرهندلر عکاس افسانه‌ای خبرگزاری AP بود و ۶۶ سال سابقه فعالیت حرفه‌ای دارد، او در سال ۲۰۱۰ درگذشت.

 

۱۷- اما در اینجا کیم کُمِنیچ را همراه عکس مشهورش می‌بینید، عکسی که او در زمان سقوط دیکتاتور فیلیپین -فردیناند مارکوس- گرفته بود و باعث شد او برنده پولتزر سال ۱۹۸۷ شود.

در این عکس فریناند مارکوس و ایملدا مارکوس که اضطراب از سیمایش به خوبی پیداست، دیده می‌شوند، فریناند مارکوس در این عکس در حال سخنرانی در جمع طرفدارانش است، در این زمان دیگر کار از کار گذشته بود، انقلاب مردم به ثمر رسیده بود و کورازون آکینو عملا رئیس جمهور مردم شده بود، مارکوس کوتاه‌زمانی بعد با توصیه آمریکا، کشور را ترک کرد، در سال ۱۹۸۹ وی در جزایر هونولولو درگذشت.
مارکوس توانسته بود به مدت ۱۴ سال حکومت دیکتاتوری در کشور برقرار کند و در عین حال با سرکوب کمونیست‌ها، آمریکا را نیز راضی نگه دارد. آمریکا در عین حال در آن زمان اجازه یافته بود که از پایگاه‌های نظامی و دریایی خود در فیلیپین استفاده کند و به همین جهت بود که دولت آمریکا هیچ مخالفتی با دولت مارکوس ابراز نمی‌کرد. «بنیگنیو آکینو» مهم‌ترین چهره اپوزیسیون وادار به ترک کشور شده بود، ارتش فیلیپین به آکینو اخطار داد که به کشور برنگردد اما نهایتا آکینو پس از تبعیدی سه ساله در ماه اوت سال ۱۹۸۳ میلادی به فیلیپین برگشت، اما در حالی که در فرودگاه مانیل از هواپیما پیاده می‌شد، ترور شد. ترور او مردم فیلیپین را شوک‌زده و خشمگین کرد.

در نوامبر سال ۱۹۸۵ میلادی، انتخابات زود هنگام ریاست جمهوری در کشور برگزار شد. اپوزیسیون فیلیپین از بیوه آکینو ـ یعنی کرازون آکینو ـ دعوت کرد که به عنوان رقیب مارکوس در انتخابات شرکت کند. مارکوس برنده اولیه اعلام شد، اما حقیقت چیز دیگری بود، مردم اعتراض کردند، نهایتا پس از رویارویی طرفداران دو گروه با هم،  کرازون آکینو به عنوان رئیس جمهور فیلیپین سوگند یاد کرد، اما مارکوس هم در مراسمی جداگانه سوگند خورد و با این وجود اوضاع چنان آشفته بود که خانواده مارکوس و نزدیکان آنها مجبور شدند به سرعت مانیل را ترک کنند و نهایتا به هاوایی فرار کنند.

۱۸- عکسی را که در اینجا «دین فیتزموریس» Deanne Fitzmaurice در دست دارد، تا به حال ندیده بودم. این عکس داستان جالبی دارد. در ۱۰ اکتبر سال ۲۰۰۳، پسربچه ۹ ساله عراقی به نام صالح خلف، چیزی شبیه یک توب بازی روی زمین پیدا کرد، اما لحظه‌ای بعد توپ منفجر شد و او را به شدت از شکم، دست‌ها و چشم چپ مجروح کرد و برادرش را کشت. رحیم -پدر این پسر- از پزشکان آمریکایی درخواست کمک کرد، داستان صالح در سطح دنیا پخش شد و سرانجام منجر به اعزام او به بیمارستان اطفال اوکلند شد. عکس‌های بیشتری از این داستان را در اینجا ببینید.

۱۹- دیوید بورنت این عکس را از زندانیان سیاسی شیلی در سال ۱۹۷۳ گرفت. آنها متعاقب کودتای شیلی در ورزشگاه ملی شیلی نگاه داشته می‌شدند.

 

۲۰- در عکس آخر، آلن Allan Tannenbaum همراه عکس مشهور آزادی ماندلا بعد از ۲۷ سال زندان دیده می‌شود. در این عکس ماندلا و همسرش ۱۱ فوریه سال ۱۹۹۰ در حال خروج از زندان Victor Verster دیده می‌شوند.

 

 

ده عمل ناشایست ایرانیان

 

1- غیبت وتهمت و دخالت در امور خصوصی دیگران

یکی از سوژه های اصلی محاورات که به شدت بین مردم مرسوم شده است عمل زشت غیبت و تهمت می باشد. این روزها زمانی که افراد همدیگر را ملاقات می کنند و یا در میهمانی ها حاظر میشوند عملاً حرفی جز غیبت کردن درمورد دیگران ندارند و با هیجان کامل به این کار مبادرت می کنند. برخی هم به خود اجازه میدهند در حریم خصوصی ترین مسائل دیگران وارد شوند و به امر و نهی و دخالتهای بی مورد بپردازند.

2- عدم رعایت حق عابرین پیاده

در اکثر نقاط دنیا دیدن یک عابر پیاده در خیابان به معنای فرمان ایست و احتیاط برای راننده مقابل است در صورتیکه در ایران برخی رانندگان به محض دیدن عابر پیاده سرعت خود را بیشتر نموده و بدون لحاظ کردن مسائل ایمنی و حق تقدم با بی رحمی تمام و با ایجاد رعب و وحشت برای عابرین پیاده به مسیر خود ادامه میدهند.

3- حفظ نشانه های نو بودن کالا

همسایه تان اتومبیلی نو خریداری کرده اما بعد از سپری شدن یک هفته هنوز برچسب شماره اولیه که بصورت تکه کاغذی روی شیشه جلو چسبیده است را جدا نکرده و حتی فومهایی که بصورت ضربه گیر در اطراف دربهای ماشین نصب شده است کماکان وجود دارند. دوستتان نیز بعد از گذشت یک هفته هنوز برچسب روی نمایشگر گوشی موبایل جدیدش را جدا نکرده!

4- تنبلی و از زیر کار در رفتن....

متوسط ساعت مفید کار در ایران کمتر از یک ساعت و سی دقیقه میباشد که دلیل آن نبودن فرهنگ کار، فقدان انگیزه، تنبلی و بی مسئولیتی افرادو سوء مدیریت است. این امر باعث نارضایتی ارباب رجوع، پایین آمدن کارایی و بهره وری و در کل کاهش پیشرفت ملی خواهد شد.

در اغلب شرکتها، ادارات و سازمانها اینگونه باب شده که کسی زرنگ و با ذکاوت است که تا حد امکان از انجام مسئولیتهایش شانه خالی کند و کم کاری را استراتژی اصلیش بداند و در عین حال حقوق و مزایایش و سفر های خارجی را بصورت تمام و کمال دریافت نماید.

کارمندان هیچ تلاشی در راستای بالابردن کیفیت و راندمان شرکت  انجام نداده  و در عین حال  انتظار بالا رفتن درآمد خود را دارند. به ارباب رجوع کمتر احترام گذارده میشود و طلب کارانه با وی برخورد میشود.

5- تجمل گرایی و مصرفی شدن

امروزه شاهد آن هستیم که جامعه با سرعتی باور نکردنی به سوی مصرفی شدن در حال حرکت است. افراد بجای سرمایه گذاری پول خود در مکان مناسب و برای تولید بیشتر و اشتغال زایی ملی، ترجیح میدهند با خرید اتومبیلهای گران و کالاهای لوکس مصرفی ظاهری معقول کسب نموده و اعتبار خود را در بین اطرافیانشان بالا ببرند.

 چشم و هم چشمی های فراوان، گرفتار وامها و قرضهای سنگین شدن و استرس از جمله پیامدهای این مسئله است. اکثر مردم خوشبختی را در تجملات و برتری مالی می دانند و بین نیازها و خواسته هایشان تمایزی قائل نمی شوند. مسابقات و رالی   خرید امری ناپسند ولی متداول در جامعه ایرانی است. 

6- فقدان فرهنگ تشکر و احترام

از کوچه و خیابان گرفته تا دانشگاه و محل کار و اماکن عمومی، کمتر شاهد شنیده شدن جملاتی مانند "از لطف شما ممنونم"، "خواهش میکنم"، "اختیار دارید"، "تمنا می کنم"، "بفرمایید"، "بزرگوارید"، … هستیم.

بجای آن فضای زیرآب زنی، استفاده از الفاظ ناشایست، بی حرمتی به افراد مسن، به سخره گرفتن افراد، بالا بردن تن صدا،… امری متداول شده است. مردم باید بیاموزند احترام به دیگران، احترام به هویت ملی یک کشور محسوب میشود. اگر افراد یک مملکت به یکدیگر احترام نگذارند چگونه میتوانند انتظار کسب احترام از ملتهای دیگر را داشته باشند؟!

7- عدم رعایت نظافت شخصی و شهری

احتیاج به توضیح ندارد که متاسفانه نظافت شخصی و اجتماعی از طرف برخی افراد جامعه رعایت نمیگردد. از طرز لباس پوشیدن تا بوی بدن و دهان و آرایش موها گرفته تا ریختن زباله در محیطهای شهری و تفریحی.  

8- درگیری در صف و نوبت

صف ها هرکجا و به هر علتی که تشکیل شوند معمولاً تبدیل به جولانگاه بی نظمی، درگیری، فحاشی و هتاکی عده ای از افراد به اصطلاح "زرنگ" خواهند شد. حفظ نظم و ترتیب در صف نشان دهنده بالا بودن رتبه اجتماعی و فرهنگ کسانی است که در صف حضور دارند.

 متاسفانه شاهد آن هستیم که در برخی امور مذهبی و خیریه مانند سرو غذای نذری نیز چنین بی نظمی ها و زد و خوردهایی بوجود می آیند. احتمالاً باید برخورد کرده باشید در مجالس عروسی گاهی زمان سرو شام جمعیت با چه سرعتی به سمت میز سلف سرویس هجوم می آورند! 

9- پرورش اندام برای رعب و ترس

شاید دیده باشید پسرانی که با اندامهای پرورش یافته و عضلانی درحالی که بازو و سینه های خود را در معرض نمایش گذاشته اند با چهره ای مهاجم و آماده درگیری در همه جا پرسه می زنند! آنها با نگاه خود اطرافیانشان را به مبارزه می طلبند!

چه نکوهیده است زمانی که برخی افراد انگیزه های اصلی ورزش و تناسب را فراموش کرده و صرفاً برای عرض اندام، قلدری و جلب توجه در سطح جامعه اقدام به حجیم کردن عضلات خود می کنند.

10- اسراف، اسراف، اسراف!

اسراف یعنی زیاده روی در مصرف، بیهوده مصرف کردن، بیش از نیاز مصرف کردن، مصرف کنترل نشده، دور ریختن چیزی که میتوان از آن استفاده کرد. کافیست با محاسباتی ابتدایی متوجه شوید که میزان اسرافی که در کشور به عناوین مختلف همه روز در حال انجام است اگر جلوگیری می شد، چه میزان در صرفه جویی خانوادگی و ملی اثر می گذاشت و مشکلات چه تعداد از مردم حل می شد.

از بوی عیدی ... بوی گل تا قحطی عشق ... قحطی همدلی

 
اوايل دهه شصت نوجواني بيش نبودم، اما خوب به خاطردارم آن روزهايي را كه تنها شامپوي موجود، شامپوي خمره ايي زرد رنگ داروگر بود. تازه آن را هم بايد از مسجد محل تهيه مي كرديم و اگر شانس يارمان بود و از همان شامپو ها يك عدد صورتي رنگش كه رايحه سيب داشت گيرمان مي آمد حسابي كيف مي كرديم.

سس مايونز كالايي لوكس به حساب مي آمد و ويفر شكلاتي يام يام  تنها دلخوشي كودكي بود.

صف هاي طولاني در نيمه شب سرد زمستان براي 20 ليتر نفت، بگو مگو ها سر كپسول گاز كه با كاميون در محله ها توزيع مي شد، خالي كردن گازوئيل با ترس و لرز در نيمه هاي شب. روغن، برنج و پودر لباسشويي جيره بندي بود،

نبود پتو در بازار خانواده تازه عروسان را براي تهيه جهيزيه به دردسر مي انداخت و پو شيدن كفش آديداس يك رويا بود.

همه اينها بود، بمب هم بود و موشك و شهيد و ...

اما كسي از قحطي صحبت نمي كرد!

يادم هست با تمام فشارها وقتي وانت ارتشي براي جمع آوري كمك هاي مردمي وارد كوچه مي شد بسته هاي مواد غذايي، لباس و پتو از تمام خانه ها سرازير بود.

همسايه ها از حال هم با خبر بودند، لبخند بود، مهرباني بود، خب درد هم بود.

امروز اما فروشگاه هاي مملو از اجناس لوكس خارجي در هر محله و گوشه كناري به چشم مي خورند و هرچه بخواهيد و نخواهيد در آنها هست. از انواع شكلات و تنقلات گرفته تا صابون و شامپوي خارجي، لباس و لوازم آرايش تا موبايل و تبلت، داروهاي لاغري تا صندلي هاي ماساژور، نوشابه انرژي زا تا بستني با روكش طلا، رينگ اسپرت تا...

و حال با تن هاي فربه، تكيه زده بر صندلي ها نرم اتومبيل هاي گرانقيمت از شنيدن كلمه قحطي به لرزه افتاده به سوي بازارها هجوم مي بریم.

مبادا تي شرت بنتون گيرمان نيايد! مبادا زيتون مديترانه ايي ناياب شود!  اشتهايمان براي مصرف، تجمل، پز دادن و له كردن ديگران سيري ناپذير شده است.

ورشكسته شدن انتشارت، بي سوادي دانشجوهامان، بي سوادي استادها، عقب افتادگي در علم و فرهنگ و هنر، تعطيلي خانه سينما، بسته شدن مطبوعات و ... برايمان مهم نيست ولي از گران شدن ادكلن مورد علاقه مان سخت نگرانيم! ...

مي شود كتابها نوشت...

خلاصه اينكه اين روزها لبخند جايش را به پرخاش داده و مهرباني به خشم.

هركس تنها به فكر خويش است به فكر تن خويش!

قحطي امروز قحطي انسانيت است

قحطي همدلي

قحطي عشق          قحطی مطالعه       قحطی دوست داشتن بی منظور ...

font