حاجیه خانم پوراندخت قایم مقامی
سیزده بدر ۱۳۸۹
عجب رسمیه رسم زمونه ... قصه برگ و باد خزونه
می رن آما از اونها فقط خاطره هاشون بجا می مونه
دوشنبه صبح اول شهریورماه مثل همیشه سوار بر سرویس عازم محل کار بودم . شماره نا آشنایی زنگ زد . همسایه بالایی مادر بود . گفت بیایید خونه مادرت حالش خوب نیست ... همین جمله سرآغاز یک درام سنگین بود .
صدای ضجه های سنگین دختر برادرم هنوز در گوشم طنین دارد . همه چیز به سرعت برق و باد گذشت ... مراسم برگزار شد ... فامیل ها از دور و نزدیک آمدند ... دور هم بودیم ... ماه رمضان هم دست و پا گیر بود . با این همه تلخی این واقعه هنوز در کامم است . مادرم در شصت و شش سالگی فوت کرد . خیلی با غرور و با شکوه . روز جمعه یعنی دقیقا دو روز قبلش با من تصویه حساب کامل کرد و البته که گویا با همه حساب کرده بود و هدیه خوبی هم برای پرستارش که شبها پیشش بود گرفته بود و همان شب تا ساعت سه صبح هر دو بیدار بودند و گپ می زدند و پرستار متعجب از هدیه... صبح هنوز بدنش گرم بود .
یادش بخیر و روحش شاد . آمیخته ای ازامید و مهربانی در خاک آرمید .
همین چند روز قبل که حسابی مشغول کار بودم و سرم گرم بود از روی ضمیر ناخود آگاه گوشی را برداشتم تا تماس بگیرم و حالش را بپرسم در شماره سوم و چهارم تازه یادم آمد که چه شده ... خیلی بغض کردم و دلم شکست ... از همه ممنونم بابت تمام محبت هایی که باعث شدند اندکی تسلی خاطر ایجاد شود .
بین انبوه همدردی ها و تسلیت ها و تاج گل ها این شعر خیلی جلب توجه کرد
من که از پژمردن یک شاخه گل
از فغان یک قناری در قفس
اشک در چشمان و بغضم در گلوست
مرگ او را از کجا باور کنم
....
دلم برای تماس های صبحگاهی و تکه کلام های ویژه اش تنگ شده ... خیلی ...
بعد از فوت پدر در پانزده سالگی این دومین شوک روحی بزرگ بود ... روح هر دو شاد
عکس رسانه‌ای است که گاه بیشتر از هزاران واژه را در یک شات مختصر میکند و لحظه‌ای از زمان و مکان را فریز میکند، عکس به وسیله مهارت‌های تکنیکی، موقعیت‌شناسی و زاویه دید عکاسش، یک برش زمانی و مکانی را جاودان میکند.