فرقی نمی کنه که عکاس کجا هستی و برای چه خبرگزاری و یا کدام روزنامه کار می کنی ! اصلا" فرقی نداره که عکاس هنری هستی یا نیستی ... اینکه مشکلات پیش آمده برای شما در تهران است یا اصفهان یا تبریز و اراک هم هیچ تفاوتی ندارد  ... مهم این است که شما عکاس هستید و برای عکاسی کردن در فضای کوچه و بازار معمولی هم باید کاملترین و جدید ترین مجوز ها را داشته باشی ... متاسفانه در مملکت ما که هر کسی خود رامسئول برخود با عکاس می داند بدترین برخورد ها و زشت ترین رفتار ها با این قشر زحمت کش می گردد  .شدت تاسف بدان جا رسیده است که در برخی اماکن که تصور می کنی توریستی تر هستند و با عکاس جماعت بیشتر برخورد داشته اند هم اگر چنانچه فقط پول خوبی  بدهی می توانی از آنها و سوژه هایت عکس بگیری .در کارگاهها و تورهای عکاسی همیشه یکی از دغدغه های شرکت کنندگان نداشتن همین مجوز ساده است . فضای فاقد اعتماد هم سبب شده که مشکلات پیچیده و مضاعف بشوند .   مطلب زیر از من نیست بلکه من عینا " آن را از سایت خانه عکاسان تبریز  نوشته آقای خلیل غلامی  برای شما منتقل می کنم شاید کمی قابل تامل و در خور توجه باشد .

با هم بخونیم :

در گورستان وادی رحمت  عکس می‎گرفتم که جوانی بازویم را گرفت و گفت حق نداری. گفتم من خبرنگارم و کارت هم نشان دادم. و گفت آقای جلالی گفته کسی حق نداره عکاسی بکنه. مگر این که مجوز ما را داشته باشد.دسته‎های عزاداری هیچ کارتی را قبول ندارند.عکاسی از درون مصلا با هیچ کارتی امکان پذیر نیست.برای گزارش تصویری از فوتبال، کارت خبرنگاری به درد نمی‎خورد باید کارت آی دی هم بگیری و کاور بپوشی.در خیابان یک پلیس مانع عکاسی ما می‎شود. کارت خبرنگاری و کارت انجمن مطبوعاتی هم به درد نمی‎خورد.لباس شخصی اصلا کارت نمی خواهد ولی یک تعداد عکس‎هایت را پاک می‎کند.در کنار دریاچه‎ی خشکیده‎ی اورمیه مردی به زور از ما کارت می‎خواهد. او با زیرکی تمام جوری پلیس را خبردار کرد که انگار دزد گرفته است.درون بازار سرپوشیده‎ی تبریز مردی تهدید می‎کند که اگر باز هم عکس بگیری به پلیس خبر خواهد داد.در جشنواره‎ی فیروزه برای چند عکاس مهمان مشکلی پیش آمده بود که من به عنوان دبیر اجرایی رفتم کلانتری و کارت شناسایی جشنواره با امضای سرهنگ فرامرزی (معاونت اجتماعی نیروی انتظامی) نیز هیچ اعتباری کسب نکرد و کم مانده بود که خود مرا بازداشت کنند.در روستای لیقوان یک قاطرچی کم مانده بود ما را زیر لگد بگیرد که حق ندارید عکس بگیرید.در یکی از مجتمع‎های مسکونی هیأت مدیره فقط مجوز خودش را قبول داشت.با وجود مجوز از روابط عمومی راه آهن تهران در مسیر راه اندیمشک پلیس مانع عکاسی می‎شد.با وجود مجوز از مدیر رجای تبریز نتوانستیم از ایستگاه راه آهن مراغه عکس بگیریم.شهرداری هیچ کارتی به عکاس خودش نمی‎دهد و در عوض هر جا سر و کله‎ی عکاس را ببیند مجوز می‎خواهد.در مصاحبه‎ی آقای شفق (مدیر عامل تیم تراکتور) که مدت نیم ساعت عکاسی می‎کردم با ورود دوربین تلویزیون فورا خود را مرتب کرده، کت‎اش را پوشید و برای مدتی مصاحبه را قطع کرد.خلاصه این که صد تا کارت و مجوز هم که داشته باشی باز کم می‎آوری (علاوه کنم کارت‎های موتور، بیمه، گواهی، کارت ملی، سند و شناسنامه را که همه در جیب‎ام باید باشند). تقریبا برای هر کوچه و پس کوچه‎ای باید کارت و مجوز مجزایی داشته باشی. هر کسی می‎تواند از راه برسد و مجوزت را بخواهد. جوری بازویت را می‎گیرند که یکهو فرار نکنی. مثل این که جاسوس اسراییل گیر آورده. هر کسی می‎تواند با خشن کردن چهره‎اش خود را مأمور اطلاعاتی جا بزند. به نظر می‎رسد اهمیت دوربین عکاسی در ایران به اندازه‎ی هیچ کجای جهان نیست. کسی که در ایران موفق شود عکاسی کند می‎تواند در عرض چند سال به عضویت بهترین آژانس‎های جهان در بیاید.